Σε ποιο βάθος βρίσκεσαι, πόσο κάτω?
Να ένα ροζμαρί που έκλεψα στη βόλτα μου
και η πρώτη πασχαλιά της πλατείας.
Τ΄ αφήνω στο πάπλωμα.
Μιλάς στα όνειρά σου.Είμαι η παλλίροια που χτυπά,
δική μου είναι η ακτή.
Γεύση της θάλασσας, παλμός της καρδιάς μου.
Μη μ΄ αφήνεις, μη μ΄ αφήνεις.
Βουτάω από κάτω
εσύ σκληραίνεις στο στόμα μου.
Θα είσαι βαθιά μέσα μου όταν ξυπνήσεις,
ο παλμός σου δικός μου.
Κύμα που ιππεύω,
θα πάρω τα πάντα πρίν σπάσεις.
Πώλα Μήχαν/Δουβλίνο 1955
